Ήρθε λοιπόν ο Ιούνιος και πέρασε και
μας άφησε (και πολύ καλά έκανε γιατί δεν τον αντέχαμε άλλο!!!). Τέλη Ιουνίου λοιπόν πήγαμε Κέρκυρα για 2 μέρες,
ένα ΣΚ για την ακρίβεια. Δεν μπορώ να το ονομάσω ταξίδι αναψυχής ούτε κατά διάνοια.
Ξεκίνησα να πάω πολύ μουδιασμένη και με ένα μονίμως κόμπο στο λαιμό. Ατελείωτη
η διαδρομή να πάμε. Σαν να μην θέλεις να πας. Τα παιδιά ευτυχώς δεν ταλαιπωρήθηκαν
πολύ αν και μικρά.
Από την ώρα που φτάσαμε το ρολόι άρχισε
να μετράει αντίστροφα. 48 ώρες, 24 ώρες, η ώρα του αποχαιρετισμού. Τα παιδιά θα
έμεναν εκεί. Ναι. Να απολαύσουν ελεύθερα το καλοκαίρι, α αναπνεύσουν οξυγόνο,
να δουν θάλασσα. Τουλάχιστον ο μεγάλος (2,5) θα το χαρεί, το μωρό (9 μηνών) δεν
θα πολυκαταλάβει αλλά και πάλι θα είναι καλύτερα από το διαμέρισμα της Αθήνας. Έτσι
λέω κάθε φορά (Summer Son 2013). Έτσι σκέφτομαι. Αλλιώς δεν βγαίνει ο μήνας. Σκέφτεσαι ότι εγκατέλειψες
τα παιδιά σου, αισθάνεσαι η κακιά μάγισσα που τα άφησε στο δάσος. Από
την άλλη, πάλι κακιά μάγισσα αισθάνεσαι που έχεις εγκλωβίσει ένα άλλον άνθρωπο
(την μαμά μου) 24/7 μέσα σε ένα διαμέρισμα χειμώνα – καλοκαίρι να στα φυλάει-μεγαλώνει.
Οπότε οι επιλογές δεν είναι πολλές…
Ξέρω τι σκέφτεστε. Πόσο τ έ λ ε ι α είναι
που θα έχω χρόνο για μένα, για ύπνο, για διασκέδαση, για καφέ, για μανικιούρ,
για οτιδήποτε με τα παιδιά φαίνεται ακατόρθωτο. Δεν είναι ακριβώς έτσι… Ξαφνικά
όλα κινούνται σε slow motion και όχι σε fast forward όπως έχεις συνηθίσει.
Πετάγεσαι από το κρεβάτι γιατί έχεις να κάνεις πολλές (πάρα πολλές) δουλειές. Το
σπίτι είναι εντάξει όμως. Δεν υπάρχουν παιχνίδια να μαζέψεις. Και το φαγητό
μπορείς να το κάνεις όποτε θες, δεν έχεις να ακολουθήσεις πρόγραμμα με τα παιδιά.
Δεν κάνεις τίποτα. Δεν θες να κάνεις τίποτα. Βουλιάζεις στο καναπέ και βλέπεις
τηλεόραση. Περιμένεις να έρθει η ώρα να φύγεις για δουλειά.
Τον ύπνο τον επιβάλλεις κατά ένα
τρόπο στον εαυτό σου. Λες… Κοιμήσου τώρα που μπορείς. Και κοιμάσαι. Και δεν σηκώνεσαι
από το κρεβάτι μέχρι να σε πιάσει πονοκέφαλος από την ξάπλα… Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ίσως η απουσία
των παιδιών από το σπίτι να μην είναι αυτό που έχουμε ανάγκη. Εγώ, ας πούμε, μπορεί
να υπάρχουν μέρες που ετοιμάζομαι να κάνω την παρθενική μου επαφή με το xanax
όταν στο σπίτι γίνεται απλά … το ανεξέλεγκτο... αλλά έχω καταλάβει ότι η
απουσία των παιδιών για μεγάλο χρονικό διάστημα με διαλύει. Ίσως επειδή είναι
ακόμα σχεδόν μωρά… μπορεί αργότερα να θεωρήσω πιο «εποικοδομητική» την απουσία τους.
Δεν μπορώ να ξέρω.
Η Κέρκυρα όμορφη όπως πάντα. Το αγαπώ
αυτό το νησί. Είναι η πατρίδα μου. Στο λιμάνι η εικόνα της με στεναχώρησε φεύγοντας…
όπως και όταν πηγαίναμε. Το ταξίδι της επιστροφής μακρινό και ατελείωτο. Σαν να
μην θέλαμε να φύγουμε.
4 comments
Μαρία μου...σε νιώθω, τυχαίνει ένα βράδυ να κοιμάται ο Παύλος στη γιαγιά του και το σπίτι αδειάζει, ερημώνει... λίγες μέρες έμειναν, θετική σκέψη και πράγματα για σένα και τον άντρα σου, μη σε παίρνει απο κάτω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλο φιλί σου στέλνω
:) σε ευχαριστω! ♡
ΔιαγραφήΜαρία καλησπέρα! Μπορεί να μην είμαι μαμά κατανοώ όμως απόλυτα αυτά που νιώθεις! Είναι τρόπος ζωής που δε γίνεται να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη.. Θυμάμαι ακόμα όταν στα 18 μου εφυγα πρώτη φορά διακοπές με τον αδερφό μου και φίλους μας.. η μητέρα μου έκλαιγε, ναι! Δεν υπάρχει πιο τρυφερό από αυτή την αγάπη.. Να νιώθεις περήφανη λοιπόν και δεν χρειάζεται να δίνεις εξηγήσεις σε κανέναν που νιώθεις έτσι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια!!
Πέρασα μια βόλτα να ευχηθώ και από δω καλό χειμώνα ! Πότε πέρασε κιόλας το καλοκαιράκι βρε παιδί μου, χαμπάρι δεν πήρα! Φιλιά Μαράκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήhappy to read message from you